Ἀριθ. Πρωτοκόλλου 24 /13

25 Μαρτίου 2013
Ἑορτή Εὐαγγελισμοῦ
Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Ἀνεξαρτησίας

Πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, τούς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καί Διακόνους, τούς Μοναχούς καί Μοναχές, τούς Προέδρους καί Μέλη τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων, τά Ἡμερήσια καί Ἀπογευματινά Σχολεῖα, τίς Φιλοπτώχους Ἀδελφότητες, τήν Νεολαία, τίς Ἑλληνορθόδοξες Ὀργανώσεις καί ὁλόκληρο τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

Προσφιλεῖς Ἀδελφοί καί Ἀδελφές ἐν Χριστῷ,

Σέ αὐτή τήν εὐλογημένη καί λαμπρή Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας οἱ καρδιές μας πλημμυρίζουν ἀπό χαρά καί κατάπληξη βλέποντας τήν ἀπέραντη ἀγάπη καί θεία σοφία τοῦ Κυρίου μας. Τόν προσκυνοῦμε μέ χαρά διότι διά τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἡ σωτηρία ἀνέτειλε στόν κόσμο. Μένουμε ἔκπληκτοι καθώς βλέπουμε τήν φανέρωση τῆς χάριτός Του μέ τρόπο πού ξεπερνάει τήν ἀνθρώπινη κατανόηση.

Αὐτή ἡ κατάπληξη ἐνώπιον τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ ἐκφράσθηκε ἀπό τήν Θεοτόκο. Στήν ἀπάντησή της στήν εἴδηση τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, ρώτησε, πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω; (Λουκ. 1:31-34).  Αὐτή ἡ ἐρώτηση δέν ἦταν ἔκφραση ἀμφιβολίας ἐκ μέρους τῆς Παρθένου Μαρίας, ἀλλά δέους γιά τό θεῖο σχέδιο τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ. Στούς ὕμνους τῶν Μεγάλων Ἑσπερινῶν ἐπαναλαμβάνουμε τήν ἐρώτησή της πρός τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ: Πῶς φθέγγῃ ῥήματα ὑπὲρ ἄνθρωπον…πῶς γενήσομαι, λέγε μοι χωρίον εὐρύχωρον, καὶ τόπος ἁγιάσματος, τοῦ τοῖς Χερουβὶμ ἐπιβαίνοντος;

Ἡ ἀπορία τῆς Θεοτόκου σχετικά μέ τό μεγάλο μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Κυρίου μας ἐπιβεβαιώνει τήν ἀντίδρασή μας ὅταν προσεγγίζουμε τό ἀκατά-ληπτο τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως, ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ εἶναι πέραν τῆς ἀνθρωπίνης κατανοήσεως, ἀλλά μᾶς ἔχει δοθεῖ κάποια περιωρισμένη ἕστω εἰκόνα μέσα ἀπό τήν ἀποκάλυψη τῆς χάριτός Του. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀνεφέρθηκε σ’αὐτήν ὅταν ἀνέκραξε, ὧ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ∙ ὡς ἀνεξεραύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδαί αὐτοῦ (Ρωμ. 11:33). Αὐτό πού θεωρεῖται μωρία ἀπό ὁρισμένους, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς δυνάμεως καί ἀγάπης Του γιά τούς ἀνθρώπους τῆς σωτηρίας (Α’Κορ. 1:18).

Ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῆς Παρθένου Μαρίας, ἡ ἀπάντησή μας στήν σοφία καί ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ θά πρέπει νά φανερώνει ἐπίσης τήν πίστη καί ἀφοσίωσή μας. Καθώς ἐκείνη ἀναλογιζόταν πῶς ὁ πᾶσιν ἀχώρητος, καὶ πᾶσιν ἀθεώρητος, πῶς οὗτος δυνήσεται Παρθένου, μήτραν οἰκῆσαι, ἣν αὐτὸς ἔπλασε; (Ὕμνος τοῦ Ὄρθρου), ἐξέφραζε ταυτοχρόνως τήν πίστη της στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀφοσίωσή της στό θεῖο θέλημά Του γιά τήν ζωή της. Στήν ἀπάντησή της στήν διαβεβαίωση τοῦ Γαβριήλ, ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα, ἀνεφώνησε γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμά σου (Λουκ. 1: 37-38).

Σ’ αὐτή τήν Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, καλούμεθα νά ἀποδεχθοῦμε τό ἀκατάληπτο τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ. Καθώς ἑορτάζουμε αὐτή τήν Ἑορτή, ἀντιμετωπίζουμε μέ δέος τήν μεγάλη καί ἔνδοξη ἀποκάλυψη τῆς δυνάμεως καί χάριτος τοῦ Θεοῦ, καί καθώς ἑνούμεθα μέ τόν Σαρκωθέντα Κύριό μας, ἐπιβεβαιώνουμε τήν πίστη μας σέ Ἐκεῖνον καί τήν δέσμευσή μας νά πράττουμε τό θέλημά Του. Τιμοῦμε τό ὡραῖο παράδειγμα τῆς Θεοτόκου καί διαπνεόμενοι ἀπό δέος γιά αὐτά πού ἔκανε ὁ Θεός γιά μᾶς, Τόν ἐμπιστευόμεθα ὅτι θά ἐκπληρώσῃ τά πάντα καί θά μᾶς ὁδηγήσῃ στήν αἰώνια σωτηρία.

Στήν Ἑορτή αὐτή τιμοῦμε καί τήν Ἑλληνική Ἡμέρα Ἐθνικῆς Ἀνεξαρ-τησίας, ἐνθυμούμενοι τόν ἀγῶνα τῶν προγόνων μας καί ἀπολαμβάνοντας τήν ἐλευθερία μας. Καθώς ἀνακαλοῦμε τήν σημαντική ἱστορική σχέση τῶν δύο ἑορτῶν, ἄς θυμηθοῦμε πῶς ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ ἀφοσίωση στό θέλημά Του καί τό δέος γιά τήν μεγάλη δύναμη καί σοφία Του ἐνέπνευσαν τούς προγόνους μας νά ἀγωνισθοῦν γιά τήν ἐλευθερία, τήν δικαιοσύνη, τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καί τήν ζωή. Βεβαίως, αὐτοί ὑπῆρξαν διακαεῖς πόθοι πολλῶν γενεῶν οἱ ὁποῖες ὑπέφεραν ὑπό κατοχή καί καταπίεση. Ἀλλά τό 1821, οἱ εὐλογίες τῆς ἐλευθερίας ἄρχισαν νά γίνονται πραγματικότητα γιά τούς Ἕλληνες. Καθώς τιμοῦμε τήν θυσία των αὐτή τήν ἡμέρα, εἴθε νά ἐπιβεβαιώνουμε τήν δύναμη τῆς πίστεως στόν Θεό καί νά ἀνανεώνουμε τήν δέσμευσή μας στό νά προσφέρουμε μαρτυρία τοῦ καθοδηγητικοῦ καί ἐμπνευσμένου ρόλου τῆς πίστεώς μας μέσα στήν Ἑλληνική κληρονομιά μας.

Εἴθε, ἐπίσης, νά ἐκφράζουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας στόν Θεό γιά τήν εὐλογημένη μαρτυρία τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία διά τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μᾶς ὑποδεικνύει πῶς νά ἀποδεχόμεθα τήν ἄφατη σοφία καί δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἄς συνδεθοῦμε μαζί της, καί μαζί μέ τούς Ἁγίους καί τίς οὐράνιες δυνάμεις πού ἐκφράζουν τό δέος τους γιά Ἐκεῖνον. Ἄς ἀπαντήσουμε στήν ἀποκάλυψη τῆς σωτηριώδους χάριτός Του μέ τήν πίστη στίς ὑποσχέσεις Του καί μέ τήν ἀφοσίωση στό θέλημά Του καί στό ἔργο τῆς Βασιλείας Του.

 

Μετά πατρικῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης,

† ὁ  Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος